Νεογέννητο βρέφος, νεογνό, 40 ημερών παρουσιάζει <<ρουθούνισμα>> τις τελευταίες μέρες και θερμοκρασία 38 βαθμών Κελσίου πριν μερικές ώρες. Προσκομίζεται στο Κέντρο Υγείας, εξετάζεται από παιδίατρο, ο οποίος, ναι μεν δε βρίσκει κάτι παθολογικό από την εξέταση, αλλά παραπέμπει με σημείωμά του το βρέφος στην εφημερεύουσα Παιδιατρική Κλινική Νοσοκομείου. Ευτυχώς για παιδί και γονείς, αλλά και για το κύρος του συναδέλφου, αλλά και για την ταλαιπωρία συναδέλφων στο εφημερεύον, το παιδί ήρθε στο ιατρείο μου.

Η μισή διάγνωση, μου έμαθαν πριν πολλά χρόνια οι δάσκαλοί μου παιδίατροι καθηγητές, είναι το καλό ιστορικό. Η άλλη μισή είναι η κλινική εξέταση και πιθανός εργαστηριακός έλεγχος. Αρχίζω ανάποδα, γιατί μου αρέσει κάποιες φορές να βρίσκω μόνη μου τι έχει το παιδί, πριν πάρω το ιστορικό και γιατί κάποια πράγματα ήδη τα ξέρω από τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τη μητέρα. Εξετάζω το παιδί, το βρίσκω μια χαρά. Ρωτάω τους γονείς τι είχε το παιδί, να μου πουν ακριβώς το ιστορικό: πόσες φορές είχε πυρετό και πόσο, αν τρώει καλά, αν γκρινιάζει, αν κάνει καλά κακά, αν έχει μύξες, αν έχει βήχα…. Δεν έχει βήχα ούτε μύξες ούτε εμετό, τα κακά είναι μια χαρά, η διάθεση σούπερ και, εκτός από μια μέτρηση με ένα συγκεκριμένο θερμόμετρο που έδειξε 38 βαθμούς, κατά τα άλλα με άλλο θερμόμετρο το μωρό έχει φυσιολογικές θερμομετρήσεις συνεχώς….

Καταλάβατε; Το θερμόμετρο είχε πρόβλημα, όχι το μωρό! Το μωρό έχαιρε άκρας υγείας! Και για δύσπιστους, κυρίως συναδέλφους, από τότε έχει περάσει καιρός και το μωράκι είναι μια χαρά…. Συμπέρασμα: Πριν στείλουμε ένα μωρό στο εφημερεύον για εμπύρετο άγνωστης αιτιολογίας, ας πάρουμε ένα καλό ιστορικό. Ιδιαίτερα, αν εξετάσουμε και δεν έχει τίποτα… Ας ζητήσουμε μια ολιγόωρη θερμομέτρηση από τους γονείς του και να το ξαναεκτιμήσουμε… Ας μη σκεφτούμε κατευθείαν την ουρολοίμωξη, ιδιαίτερα αν τρώει καλά το παιδί και είναι ευδιάθετο…

Διότι, ο κάθε ειδικευόμενος που εφημερεύει και θα δει το σημείωμα του ειδικού γιατρού από Κέντρο Υγείας, θα βάλει αμέσως φλέβα στο μωρό και θα του πάρει όλες τις καλλιέργειες, ως οφείλει να πράξει… Δεν είναι κρίμα;

1)Την παραμονή των Χριστουγέννων η μικρή Σοφούλα έρχεται με το δίδυμο αδερφούλη της και τους γονείς της. Η καλή μου η Τασούλα, η μαμά της, έρχεται φορτωμένη με δικά της πεντανόστιμα γλυκά και κρασί, αλλά η Σοφούλα κρατάει στα χεράκια της μια κατακόκκινη όζα και χαμογελάει με νόημα. Η μαμά της μου εξηγεί: έφερε την όζα της για να σου βάψει τα νύχια, Ευδοκία. Συμπτωσάρα; Το πρωί μια άλλη καταπληκτική μαμά, η Μάγδα,που αυτή είναι η δουλειά της, μου είχε βάψει τα νύχια, αφού τα περιποιήθηκε, με το ίδιο κατακόκκινο χρώμα. Ναι, η ζωή είναι ωραία! Και έχει χρώμα κατακόκκινο!

2) Έχει ξανασυμβεί, αλλά τότε δεν είχα site για να το περιγράψω. Είναι ένα τρομερό πιτσιρίκι, ο Γιάννης, πατριωτάκι μου από την Αρναία και είναι κι ένα φωτιστικό γραφείου, αρκετά ψηλό, ίσα με το μπόι του, που εγώ δεν το χρειάζομαι και δεν το θέλω πάνω στο γραφείο και το έχω βάλει πίσω σε μια γωνιά. Έρχεται, λοιπόν πάλι προ ημερών ο Γιαννάκης και μου ξανακάνει το απίστευτο. Πλησιάζει με πολύ σοβαρό ύφος το φωτιστικό στο έδαφος, στέκεται μπροστά του αποφασιστικά και απόλυτα παθιασμένα και έχοντας γυρισμένη την πλατούλα του, με το πρόσωπο προς τον τοίχο στη γωνία, το αρπάζει με στοχευμένη και σίγουρη κίνηση με το ένα χέρι, το κρατά ακριβώς στο σημείο, όπου ενώνεται το μακρύ τμήμα με τη λάμπα, φέρνει κοντά το στόμα του και αρχίζει να τραγουδάει!… Τέλειο;;;

1.Η πελάτισσα και αγαπημένη φίλη μου, η Αλεξάνδρα, (που να δούμε πότε θα τον πιούμε αυτόν το ρημαδοκαφέ), έρχεται στο ιατρείο με τη μικρή  κόρη της, την Αναστασία, και, αφού την εξετάζω και βγάζουμε πόρισμα και τελειώνουμε τα ιατρικά, (αυτό απαγορεύεται να το διαβάσει ο άντρας της, που την περίμενε στο σπίτι και ο παππούς, που την περίμενε κάτω από το ιατρείο), αρχίζουμε την κουβεντούλα(δεν είχε και κόσμο στο σαλόνι, εννοείται). Η μικρή παίζει και πηγαινοέρχεται. Εγώ δεν της δίνω και πολλή σημασία και αποφασίζω να δείξω στην Αλεξάνδρα (η πρώτη που το είδε, διότι και καλόψυχη είναι και δε ματιάζει) το νεοαποκτηθέν site μου. Κι εκεί που το καμαρώνουμε και μπράβο, βρε κορίτσι μου, και τι ωραίο και κάνει και επαινετικά σχόλια η Αλεξάνδρα, αίφνης, από το πουθενά ακούγεται η Αναστασία(ούτε Δημοτικό ακόμα) με φωνή που δε σηκώνει αντιρρήσεις και δεν αντέχει άλλο ούτε λεπτό και λέει το απαράμιλλο:

<<Κοίτα, μαμά, αν δεν έρθεις αμέσως να φύγουμε, εγώ σου το λέω: Παίρνω το μπουφάν μου και φεύγω!>>.

Στήλες άλατος και οι δυο, διότι σου λέει, δε φτάνει που δεν είμαι καλά, θα κάθομαι να σας ακούω να λέτε τα δικά σας σα να μην τρέχει τίποτα! Θεά η Αναστασία, μας επανέφερε στην τάξη και άρον-άρον κουτρουβαλόντας έφυγε κι η φιλεναδούλα μου.

2. Ο Δημητράκης είναι το πρώτο παιδί της πελάτισσάς μου της Σοφίας μια σταλίτσα ακόμα παιδί του παιδικού και μάγκας και πολύ αντράκι. Είναι από τα παιδάκια που θέλεις να τα έχεις με το μέρος σου. Έρχεται με τη μαμά του, τον εξετάζω και διαπιστώνουμε ότι το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο στοματάκι του. Δίνω οδηγίες αγωγής στη μαμάκα του και σηκώνονται να φύγουν. Σηκώνομαι κι εγώ να τους ξεπροβοδίσω και εκεί που δεν το περίμενα ποτέ μα ποτέ, τι γυρίζει και μου λέει το αστέρι μου;

<< Ευχαριστώ πολύ, κυρία Ευδοκία, που εξέτασες το στόμα μου!>> Και απομακρύνεται σα να είπε το πιο απλό και φυσικό πράγμα στον κόσμο. Κι εγώ έχω απομείνει να στηρίζομαι στον τοίχο, γιατί, ναι, για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να κάνεις αυτή τη δουλειά. Οχι μόνο κατάλαβε τι έγινε και τι είπα, αλλά με ευχαρίστησε κιόλας γι αυτό στέλνοντάς με στον έβδομο ουρανό. Αυτό για εκείνους που λένε πως το μικρό παιδί δεν μπορεί να σου πει πού πονάει και τι έχει.

3. Σε επαλήθευση του προηγούμενου ρηθέντος, έρχεται το μωρουλίνι, που δε μιλάει ακόμα, σταλίτσα της σταλίτσας, και, αφού το εξετάζω και πάλι εντοπίζω το πρόβλημα στο λαιμουδάκι, λέω στη μαμά πως πρέπει να πονάει. Κι εκείνη τι μου λέει;

<<Μα, το πίεζα να φάει κι αυτό δεν έτρωγε και πείσμωσα εγώ και το ζόριζα κι άλλο και τότε μου δείχνει με το δαχτυλάκι το στόμα του και μου λέει: Τζις – τζις!>>. Πόσο τέλεια πια μπορεί να είναι τα μωρά μας!