Η γρίπη και ο φόβος της μαζί έχουν επανέλθει τους δύο τελευταίους μήνες με βαθμιαία αυξανόμενο ρυθμό! Στα 23 πλέον συναπτά έτη, που ασκώ το ελεύθερο επάγγελμα, έχω συναντήσει κατά διαστήματα αυτή την υστερία, που λέγεται φόβος της γρίπης. Αλλά, πλέον, έχει αρχίσει να με κουράζει όλο αυτό το σκηνικό της τρομοκρατίας, που φέρνει η τρομολαγνεία, όπου η μια διαδέχεται την άλλη και τρέφει την άλλη σε έναν ατέρμονα κύκλο!Έχω γράψει άρθρα στο παρελθόν και έχω μιλήσει και στην τηλεόραση για το θέμα της γρίπης. Αλλά, ποτέ δεν έσπειρα τον πανικό ούτε και υποτίμησα το θέμα. Είναι πολύ σημαντικό κάθε επιδημία να τοποθετείται σε σωστές βάσεις από τους επιστήμονες, ώστε να βγάζουν άκρη και οι δημοσιογράφοι, αλλά και να ενημερώνεται σωστά ο κόσμος. Δυστυχώς, αυτό όλο ξεφεύγει τις περισσότερες φορές και δημιουργείται κλίμα φόβου και πανικού και υστερίας, που είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι για την προαγωγή της καλής υγείας των ανθρώπων.
Και η γρίπη αυτή είναι μια ακόμα γρίπη. Όπως κάθε γρίπη θα δημιουργήσει τα προβλήματα της κάθε γρίπης και θα περάσει. Αλλά του χρόνου θα ξαναέρθει μια ακόμα γρίπη. Δεν είναι ορθό να τρελαινόμαστε σε κάθε γρίπη, που είναι ή δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο δυνατή. Αρκετά χρόνια πριν, όταν θέλαμε εμείς οι παιδίατροι να καθησυχάσουμε τους γονείς ενός άρρωστου παιδιού, τους λέγαμε πως πρόκειται για μια γρίπη (τύπου γριπούλα). Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να πούμε τη λέξη κι ακόμα χειρότερο να τη λέμε με ίχνη πανικού στο ύφος σα να ανακοινώνουμε στους γονείς τη χειρότερη αρρώστια, που θα μπορούσε να βρει το παιδί τους. Ακόμα κι εγώ, που, ασφαλώς, δε φοβάμαι τη γρίπη, κάνω πρόλογο πριν ανακοινώσω τη διάγνωσή μου για να τους προετοιμάσω.
Εννοείται είναι σωστό να έχουμε το νου μας για πιθανές επιπλοκές, αλλά, όλα έχουν να κάνουν με το πώς όλο αυτό θα επικοινωνηθεί προς τα έξω από το γιατρό. Κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος για την ακριβή διάγνωση χωρίς το ειδικό test. Χρειάζεται ξεκούραση και φύλαγμα σε κάθε αδιαθεσία τύπου γρίπης. Χρειάζεται τακτική επικοινωνία με το γιατρό μας, ώστε να μας καθοδηγεί και να μας συμβουλεύει, αλλά και να μας εξετάσει, εφόσον ο ίδιος το κρίνει σκόπιμο ή και να μας επανεξετάσει, γιατί κάθε ίωση έχει πιθανότητα επιπλοκών. Ήδη, οι ειδικοί ανακοινώνουν ότι εκτός από τον ιό της γρίπης έχει ταυτοποιηθεί επίσημα και άλλος ιός με παρόμοια συμπτωματολογία. Ύστερα, όλοι οι ιοί που επηρεάζουν αναπνευστικό και πεπτικό σύστημα εξακολουθούν να υπάρχουν και να μας προκαλούν λοιμώξεις. Τα συμπτώματα των ιώσεων είναι λίγο-πολύ τα ίδια. Άλλος τις περνάει εύκολα και άλλος δύσκολα. Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά μας ταλαιπωρεί και ο μεταλοιμώδης βήχας και κάνει το μυαλό να ταξιδεύει σε νερά πνευμονίας πιο συχνά.
Για να μην τρελαθούμε με κάθε επιδημία γρίπης πρέπει κάθε χρόνο να εφαρμόζουμε μερικές αρχές και κανόνες, κάτι που ισχύει έτσι κι αλλιώς για κάθε λοίμωξη:
Α)Αν υπάρχει εμβόλιο, φροντίζουμε να εμβολιαστούμε έγκαιρα και σωστά. Στην περίπτωση της γρίπης υπάρχει εμβόλιο και κυκλοφορεί κάθε χρόνο ανανεωμένο με βάση τα στελέχη που επικράτησαν τον προηγούμενο χρόνο. Κυκλοφορεί κάθε φθινόπωρο και μπορεί να γίνει μέχρι και την άνοιξη του επόμενου χρόνου στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Ποιες είναι οι ομάδες αυτές:
Άτομα ηλικίας 60 ετών και άνω.
Εργαζόμενοι σε χώρους παροχής υπηρεσιών υγείας (ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και λοιποί εργαζόμενοι)
Παιδιά και ενήλικες που παρουσιάζουν έναν ή περισσότερους από τους παρακάτω επιβαρυντικούς παράγοντες ή χρόνια νοσήματα: Άσθμα ή άλλες χρόνιες πνευμονοπάθειες
Καρδιακή νόσο με σοβαρές αιμοδυναμικές διαταραχές
Ανοσοκαταστολή (κληρονομική ή επίκτητη εξαιτίας νοσήματος ή θεραπείας)
Μεταμόσχευση οργάνων
Δρεπανοκυτταρική νόσο και άλλες αιμοσφαιρινοπάθειες
Σακχαρώδη διαβήτη ή άλλο χρόνιο μεταβολικό νόσημα
Χρόνια νεφροπάθεια
Νευρομυικά νοσήματα
Έγκυες γυναίκες β΄ και γ΄ τριμήνου
Παιδιά που παίρνουν μακροχρόνια ασπιρίνη
Άτομα που βρίσκονται σε στενή επαφή με παιδιά <6 μηνών ή φροντίζουν άτομα με υποκείμενο νόσημα, τα οποία διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών από τη γρίπη Οι κλειστοί πληθυσμοί (προσωπικό και εσωτερικοί σπουδαστές γυμνασίων, λυκείων, στρατιωτικών και αστυνομικών σχολών, ειδικών σχολείων ή σχολών, τρόφιμοι και προσωπικό ιδρυμάτων κα). Αν μετά από συζήτηση - συνεννόηση κάποιοι γονείς αποφασίσουν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους ή και να εμβολιαστούν και οι ίδιοι, μετά από συνεννόηση με το γιατρό τους,χωρίς να ανήκουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου, για να προστατευθούν από τη γρίπη, αυτό δεν είναι κακό ή μεμπτό. Αλλά, σίγουρα είναι κακό και μεμπτό να ανήκουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου και να μην έχουν εμβολιαστεί από αμέλεια ή φοβία ή επειδή επηρεάζονται από το αντιεμβολιαστικό κίνημα. Β)Ποτέ δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι γνωστοί κανόνες, ώστε να μην κολλήσουμε ή να μη μεταδόσουμε κάποια ίωση: Αερίζουμε καλά τους κλειστούς χώρους. Πλένουμε καλά και συχνά τα χέρια μας και δεν ακουμπάμε με αυτά το πρόσωπό μας, όταν δεν είναι καθαρά.Δε βήχουμε ούτε φταρνιζόμαστε χωρίς να καλύψουμε το στόμα μας με την ανάποδη του χεριού προς τον αγκώνα ή με ένα χαρτομάντηλο. Πετάμε τα χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα. Τρώμε φρούτα και λαχανικά, με έμφαση σε όσα περιέχουν βιταμίνη C:ακτινίδια, εσπεριδοειδή, πιπεριές, λάχανο, μπρόκολο, κουνουπίδι, ανανάς, φράουλες κ.α. Κρατάμε τα άρρωστα παιδιά μας στο σπίτι: Έτσι, τους προστατεύουμε από τις επιπλοκές της ίωσης και δε μεταδίδεται και το νόσημα. Θεραπευτικά, οι ιώσεις αντιμετωπίζονται με γενικά μέτρα, που ακούγονται βαρετά και συνηθισμένα, αλλά είναι πολύ σημαντικά: Φύλαγμα, ξεκούραση, πολλά υγρά, ζεστά, χυμούς, φρούτα και λαχανικά, πρωτείνες, αντιπυρετικά επί πυρετού και επικοινωνία με το γιατρό μας.

Το πιο απίθανο

Βρέφος κοριτσάκι 9 μηνών με: ανορεξία – εμέτους  – χρόνια φαρυγγίτιδα – οριακό ρυθμό ανάπτυξης. Τα συμπτώματα έχουν ξεκινήσει από τετραμήνου περίπου και είναι βαθμιαία επιδεινούμενα. Το παιδί έχει νοσηλευτεί σε μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών λόγω προωρότητας. Παρακολουθείται τακτικά από την ομάδα του νεογνολογικού τμήματος, όπου νοσηλεύτηκε, αλλά το παρακολουθώ κι εγώ τακτικότατα (πολλές φορές και πάνω από μια φορά την εβδομάδα). Στην οικογένεια υπάρχουν λοιμώξεις κατά διαστήματα λόγω τόσο του μεγαλύτερου παιδιού όσο και της εργασίας των γονέων. Παρά τις δυσκολίες η μητέρα το σιτίζει επιμελώς και προσπαθεί συνεχώς με αποτέλεσμα να μην υστερεί ούτε σε εμβολιασμούς ούτε σε φυσιολογική ανάπτυξη.

Αντιμετωπίζοντας διαγνωστικό και θεραπευτικό πρόβλημα, ζητάω να γίνει εργαστηριακός έλεγχος τόσο αιματολογικός και βιοχημικός όσο και των ούρων από την έναρξη των συμπτωμάτων προ τετραμήνου, ο οποίος αποβαίνει απολύτως φυσιολογικός. Καταβάλλω πραγματικά μεγάλη προσπάθεια τόσο για να θεραπεύω το παιδί όσο και να υποστηρίζω τη μητέρα. Προσπαθώ να μην καταφύγω σε αντιβιοτική αγωγή, παρόλα αυτά μια ή δυο φορές χρειάστηκε και η χορήγηση αντιβιοτικού. Οι νεογνολόγοι δεν βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση, γιατί στα τακτικά ραντεβού το παιδί είναι μια χαρά ( με αδιάκοπες δικές μου θεραπευτικές παρεμβάσεις, όμως).

Βάζω το παιδί σε αγωγή με σιρόπι epadoren για αντιμετώπιση μιας φαρυγγίτιδας χημικής από το συνεχή ερεθισμό του φάρυγγα λόγω των εμέτων και με τη σκέψη ότι είναι μια καλή αγωγή για γαστρίτιδα και γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση. Παρόλα αυτά, έχω εύλογο το ερώτημα: Τι γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση είναι αυτή, που εμφανίζεται μετά τον πέμπτο μήνα, όταν το παιδί αρχίζει στερεές τροφές; Η ΓΟΠ, όλοι το ξέρουν, εμφανίζεται από τις πρώτες μέρες και βελτιώνεται – εξαφανίζεται από τον πέμπτο μήνα. Εδώ, τι, έχουμε αντιστροφή; Έχοντας εξαντλήσει τις δυνατότητές μου και συναισθανόμενη την ανάγκη συνεπικούρησης από κάπου, ζητώ από τους γονείς να απευθυνθούν σε ειδικό καθηγητή λοιμωξιολόγο – παιδίατρο για τη φαρυγγίτιδα που επιμένει να υφίσταται αταλάντευτη τις δυο τελευταίες εβδομάδες απολύτως ανυποχώρητη και χωρίς να χρήζει αντιβίωσης ή άλλης αγωγής πλην μιας ελαφρά αντισηπτικής αγωγής, που παίρνει, όμως, από καιρό και δε φαίνεται πια να έχει αποτέλεσμα. Το παιδί είχε από την αρχή  και μια επίμονη μυκητίαση του στοματοφάρυγγα, η οποία, με εξάρσεις και υφέσεις, χρειάστηκε περίπου ένα τετράμηνο για να εξαφανιστεί οριστικά.

Κάπως έτσι, το μωράκι μας φτάνει σε ραντεβού σε μεγάλο νοσοκομείο, όπου προς τιμήν του δέχτηκε να το δει ο κύριος καθηγητής χωρίς χρήματα σε πρωινό ραντεβού. Είναι αξιοθαύμαστο και ελπιδοφόρο να υπάρχουν τέτοιοι γιατροί. Εκτός από τον ίδιο, το παιδί εξετάζεται και από άλλους γιατρούς: ζητείται η συνδρομή ανοσολόγου-παιδιάτρου, παιδιάτρου ειδικού στο ανώτερο αναπνευστικό καθώς και παιδογαστρεντερολόγου. Η άποψη τόσο του λοιμωξιολόγου όσο και του ανοσολόγου είναι πως δεν υπάρχει ούτε καν φαρυγγίτιδα ( αλλά το παιδί παίρνει ήδη εδώ και λίγες μέρες epadoren). O ειδικός στο ανώτερο αναπνευστικό αποφαίνεται ότι είναι παθολογικός ο φάρυγγας, αλλά δεν καταλήγει κάπου. Καταλήγουν στη διάγνωση της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης και το παραπέμπουν στον παιδογαστρεντερολόγο. Ο παιδογαστρεντερολόγος, επίσης προς τιμήν του και με μεγάλη μου χαρά και έκπληξη, μου τηλεφωνεί επί τόπου και με ενημερώνει για το περιστατικό: έχει καταλήξει στη διάγνωση της παλινδρόμησης και αποφασίζει να αυξήσει τη δόση στο φάρμακο, που ήδη έχω βάλει εγώ.

Επειδή όλοι καταλήγουν σε μια διάγνωση που δεν χρειάζεται εργαστηριακό έλεγχο, δεν παραπέμπεται το παιδί για αιματολογικές εξετάσεις. Επειδή θα ήθελα να δω κάποιο εργαστηριακό έλεγχο, παρά τις διαβεβαιώσεις των συναδέλφων μου, αλλά και κυρίως επειδή οι έμετοι είναι συχνότατοι και δεν πτοούνται  από τη μια εβδομάδα και πλέον με epadoren και το περιστατικό επανέρχεται σε μένα, αποφασίζω να ζητήσω εργαστηριακά, μήπως και έχει αλλάξει κάτι από τις αρχές του καλοκαιριού, που έγινε ο προηγούμενος έλεγχος. Τα αποτελέσματα δείχνουν μια υπερβολικά αυξημένη τιμή σιδήρου με φυσιολογική γενική αίματος και φεριτίνη και ελαφρά αυξημένη τη μια τρανσαμινάση. Τηλεφωνώ αμέσως στη μητέρα και τη ρωτώ αν δίνει στο παιδί κάποιο σκεύασμα σιδήρου. Μου απαντάει όχι. Εγώ επιμένω και τη ρωτώ αν δίνει κάτι άλλο στο παιδί: κάποιο σκεύασμα ή ουσία, που περιέχει σίδηρο. Μου λέει πως όχι, δίνει μόνο τις βιταμίνες. Ρωτώ ποιο είναι το σκεύασμα με τις βιταμίνες και πόσο της δίνει την ημέρα. Μου απαντά, το σκεύασμα δεν αναφέρεται να έχει σίδηρο, αλλά, όταν μου λέει ότι επί μήνες έδινε στο παιδί περίπου τετραπλάσια – πενταπλάσια δόση από την κανονική, φωτίζεται στο μυαλό μου η διάγνωση, που τόσο καιρό έψαχνα! Τη ρωτώ από πότε παίρνει το παιδί τις βιταμίνες και μου απαντά από τον πέμπτο μήνα, οπότε και ξεκίνησαν και τα θέματα της ανορεξίας και των εμέτων βαθμιαία επιδεινούμενα!

Της ζητάω άμεσα να σταματήσει τη χορήγηση των βιταμινών στο παιδί. Τις επόμενες ώρες και μέρες ανανεώνω και βελτιώνω τις γνώσεις μου πάνω στις βιταμίνες, μελετάω παλιά βιβλία και νέα άρθρα στο διαδίκτυο. Η διάγνωση είναι μπροστά μου, καθαρή, κρυστάλλινη. Αισθάνομαι πραγματική ανακούφιση. Τώρα το μωρό μου θα γίνει καλά, είμαι σίγουρη. Ω, του θαύματος, η μητέρα μού αναφέρει πως με το που σταμάτησαν οι βιταμίνες, σταμάτησαν και οι εμετοί, το παιδί έγινε άλλο παιδί!.

Ευτυχώς, πάνω στην ώρα, γιατί, εν τω μεταξύ, οι γονείς επισκέφτηκαν και άλλο καθηγητή γαστρεντερολόγο, που διέγνωσε επίσης γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, συμφώνησε με την αγωγή και προγραμμάτισε ακτινολογικό έλεγχο στο παιδί προκειμένου να αποκλειστούν ανατομικές ανωμαλίες. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων, που έδωσα, είχαν ήδη βγει και της ανακοινώθηκαν κατά την επίσκεψη, αλλά δεν τους έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Όταν, όμως, η μητέρα την ενημέρωσε, μετά από λίγες μέρες, ότι με τη διακοπή των βιταμινών υποχώρησαν πλήρως οι έμετοι, ευτυχώς, φυσικά, είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να προχωρήσει σε ακτινολογικό έλεγχο.

Η διάγνωση είναι : υπερβιταμίνωση κυρίως από τη βιταμίνη Α, που προκαλεί ανορεξία, ναυτία, εμέτους, στασιμότητα ανάπτυξης, αλλά και υπερδοσολογία από τις υπόλοιπες βιταμίνες και δευτεροπαθής γαστρίτιδα, οισοφαγίτιδα και φαρυγγίτιδα. Το μωράκι είναι μια χαρά από πλευράς εμέτων, αλλά, για κακή της τύχη, πάσχει τις τελευταίες μέρες από μια ιογενή, φυσσαλιδώδη φαρυγγοαμυγδαλίτιδα, που την έχει και ο μεγαλύτερος αδελφός της. Θα περάσει, όμως κι αυτή σε λίγες μερούλες και θα μπορέσω να απολαύσω κι εγώ τον φάρυγγά της καθαρό και φυσιολογικό.

1) Εμπύρετη ρινοφαρυγγοαμυγδαλίτιδα σε μωράκι 13 μηνών.

Δυστυχώς, είναι η πρώτη της χρονιά στο βρεφονηπιακό και μοιραία, από κει που δεν αρρώστησε καθόλου πιο μικρή, τους λίγους τελευταίους μήνες αρρωσταίνει συνέχεια. Κάποια στιγμή υποψιάστηκα και το pfapa, αλλά μάλλον δεν είναι κάτι τέτοιο. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, το περιβάλλον ανησυχεί, στενοχωριέται και το μυαλό τους τρέχει με ταχείς ρυθμούς προς το χειρότερο: Κάτι έχει το παιδί και δεν το βρίσκουμε, κάτι δεν κάνουμε καλά, μήπως πρέπει να το πάμε στο νοσοκομείο, κλπ.

Σε τέτοια περίπτωση έχω μια αρχή: <<Έτσι και σου μπει μια ιδέα, δε βγαίνει με τίποτα>>. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ιδέες ήταν πολλές. Έτσι, ένα βράδυ που η μικρούλα μου η τρελοκοτσιδού, είχε πάλι πυρετό και μύξες και βήχα και ήδη της είχα χορηγήσει και έπαιρνε αντιβίωση και εισπνοές και αντιισταμινικό και οι γονείς της είχαν τρελαθεί από ανησυχία, με πήραν και με ρώτησαν :<<Μήπως, γιατρέ, να πάμε σε κανένα νοσοκομείο;>>, εγώ, σκεπτόμενη τα περί ιδέας και ενθυμούμενη ότι και σε προηγούμενη νόσηση μου είχε γίνει η ίδια ερώτηση και είχα απαντήσει κατηγορηματικά όχι, αποφάσισα να πω το ναι.

Συνήθως, δε θα φοβηθώ καθόλου και θα το δηλώσω ευθαρσώς: δεν επιθυμώ να στέλνω τα παιδιά που παρακολουθώ, εφόσον κρίνω ότι δε χρειάζεται, στο νοσοκομείο. Ξέρω ότι εκεί θα ταλαιπωρηθούν, δε θα έχουν καμιά περιποίηση και φροντίδα, όπως οι γονείς φαντάζονται και η αντιμετώπισή τους θα είναι είτε υπερβολική είτε ελλιπής, χώρια τον κίνδυνο που ελλοχεύει να πάνε εκεί με μια αρρώστια και να φύγουν με δύο.

Αλλά, οφείλω να σκεφτώ και να σεβαστώ και την ανησυχία των γονέων. Έτσι, άρχισε ο γολγοθάς της καημένης της μικρής Στελίτσας και άρχισαν ατελείωτες αιμοληψίες και αναφορές σε πιθανές διαγνώσεις που ούτε ο Φώσκολος δε θα είχε γράψει σε σενάριο. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε στις εξετάσεις αίματος ότι πρόκειται για μια μικροβιακή φαρυγγοαμυγδαλίτιδα, όπως είχα ήδη διαγνώσει, και της έβαλαν ενδοφλέβια αντιβίωση, που ήδη είχα δώσει και έπαιρνε από το στόμα, όμως της έδιναν και εισπνοές, όπως ήδη είχα δώσει και έκανε στο σπίτι. Από ένα λανθασμένο ζύγισμα θεώρησαν ότι έχασε μισό κιλό και βρήκαν αφορμή και άρχισαν να κάνουν στο παιδί δεκάδες άχρηστες εξετάσεις σωρηδόν και να βομβαρδίζουν τους γονείς με ερωτήσεις και δηλώσεις, κάποιες από τις οποίες στερούνταν κάθε σοβαρότητας και ήταν παντελώς επιστημονικώς αστήρικτες. Έτσι, μετέτρεψαν μια απλή, συνηθισμένη μικροβιακή λοίμωξη του αναπνευστικού σε μείζον θέμα. Ευτυχώς, παρά τις δηλώσεις περί του αντιθέτου, πρυτάνευσε η λογική και το παιδί πήρε εξιτήριο τέσσερις μέρες μετά με οδηγίες να παίρνει αντιβίωση από το στόμα και να επανέλθει άλλες δυο φορές σε τακτικά ραντεβού για συμπληρωματικές εξετάσεις. Συμπληρωματικές εξετάσεις που είναι τελείως εκ του περισού και υπερβολικές και ενώ όλος ο εργαστηριακός έλεγχος: αιματολογικά, ακτινογραφία, υπέρηχοι και ιδιαίτερα και ο ανοσολογικός ήταν εξαιρετικά φυσιολογικός.

Τι να πει κανείς; Η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία!

2) Πάντα με ξετρελαίνει η ανησυχία-τρέλα των γονέων που το μωράκι τους κλαίει και δεν ξέρουν γιατί και σκέφτονται πάντα τα χειρότερα. Αυτό το μήνα είχα δυο-τρία τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα, που το κλάμα και η ανησυχία του μωρού τους έφερε στην πόρτα μου και, ευτυχώς, τα μωράκια ήταν μια χαρούλα και είχαν τα συνηθισμένα μικροπροβλήματα των πρώτων ημερών. Πάντα τέτοια να είναι τα βασανάκια τους, εύκολα και περαστικά!

Το πιο εύκολο

Μέχρι στιγμής η ν. χεριών -ποδιών – στόματος, που πια έγινε σούπα και οι μαμάδες και οι μπαμπάδες ή έρχονται με τη διάγνωση στο στόμα ή τηλεφωνούν και αναφέρουν απλά τη διάγνωση.

Το πιο δύσκολο

Αγνοείται!