Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, που η διάθεσή μας είναι πιο ανάλαφρη και που θέλουμε να πιστεύουμε ότι η καινούργια χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, εγώ διαλέγω να σας φορτίσω με ένα καθόλου ανάλαφρο θέμα.
Την ξέρουμε όλοι σαν την κακιά αρρώστια και, όταν για κάποιο λόγο αναφερόμαστε σ’ αυτή, χτυπάμε ξύλο και φτύνουμε στον κόρφο μας, στην καλύτερη περίπτωση συννεφιάζουμε και απευχόμαστε νοερά να μη μας συμβεί κάτι τέτοιο!
Κι όμως, υπάρχει ανάμεσά μας και βρίσκει και τα μικρά παιδιά κι ας είναι τόσο σκληρό και τρομακτικό ακόμα και να το σκεφτεί κανείς!
Δεν υπάρχει γονιός που να μην παρακαλάει ποτέ να μη συμβεί στο δικό του παιδί κάτι τέτοιο! Και όμως συμβαίνει! Έτσι ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, ανατρέπεται το σκηνικό μιας ευτυχισμένης οικογένειας με τα όποια καθημερινά, συνηθισμένα προβλήματά της, όταν τους ανακοινώνεται η πιθανότητα ή η βεβαιότητα μιας τέτοιας αρρώστιας.
Ούτε και υπάρχει παιδίατρος που θα ήθελε ποτέ να ανακοινώσει σε γονείς κάτι τέτοιο, αλλά, δυστυχώς, εμείς καλούμαστε να σταθούμε δυνατοί εκείνες τις πρώτες στιγμές και να το πούμε έξω από τα δόντια χωρίς περιστροφές, ώστε και οι γονείς να σπεύσουν, όπως επιβάλλεται, σε ειδική παιδο-ογκολογική κλινική. Ακόμα μεγαλύτερο είναι το βάρος στις πλάτες των παιδο-ογκολόγων, οι οποίοι καθημερινά δίνουν αγόγγυστη μάχη με το θηρίο, που λέγεται καρκίνος και το νικούν σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Η παιδο-ογκολογία είναι η υποειδικότητα της παιδιατρικής, που τις ξεπερνάει όλες σε απαιτήσεις τόσο σε επίπεδο επιστημονικής κατάρτισης, όσο και σε επίπεδο εσωτερικής δύναμης, αντοχών και ανθρωπιάς. Εξαιρείται η νεογνολογία, η οποία, επίσης, έχει ισοδύναμες απαιτήσεις από αυτούς, που την ασκούν.
Έτσι ξαφνικά, ένα μικρό παιδί βρίσκεται από το ζεστό οικογενειακό περιβάλλον και τις βόλτες στις παιδικές χαρές στο νοσοκομείο με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Αλλά τι συνεπάγεται, αλήθεια; Αρχικά εξετάσεις, μετά ορούς, φάρμακα, παρενέργειες φαρμάκων, επιπλοκές της αρρώστιας, πόνο ψυχικό και σωματικό, φόβο για το μέλλον, αβεβαιότητα, κόπωση ψυχική και σωματική…
Αλλά πιο μετά… συντελείται ένα θαύμα! Οι γονείς διαπιστώνουν μετά την πρώτη έκπληξη και την αίσθηση της απόλυτης καταστροφής ότι, τελικά, μέσα τους έκρυβαν δύναμη ανυπολόγιστη, που δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Ανακαλύπτουν έναν άλλο εαυτό πιο γενναίο, με δυνάμεις πρωτόγνωρες… Δε θα ξεχάσω ποτέ δηλώσεις όπως της Ντόρας, όταν πρωτάκουσε για το παιδί της από το στόμα μου την είδηση: Έλεγε και ξανάλεγε: << Όχι, εγώ δεν μπορώ να το αντέξω αυτό... Δε θα το αντέξω... Δεν μπορώ να το χειριστώ, κυρία Ευδοκία...>> Ή τη βραχνή, σβησμένη φωνή της Μαρίας, που μέσα στο λυγμό και την απόλυτη έκπληξή της, μου έλεγε στο τηλέφωνο ξανά και ξανά: <<Τι λέτε, καλέ κυρία Ευδοκία, καλέ, τι λέτε;>>. Αυτές οι μάνες και αυτοί οι πατεράδες με κάνουν πιο δυνατή! Για να μπορέσω να τους πω με σχετική ηρεμία και ψυχραιμία πως στη σημερινή εποχή υπάρχουν τόσες θεραπείες και πως η αρρώστια αυτή θεραπεύεται σε πάρα πολλές περιπτώσεις…
Εκεί, όμως, όπου πράγματι συντελείται το θαύμα είναι η δύναμη αυτών των παιδιών! Αποδεικνύονται πραγματικοί μαχητές της ζωής από πολύ νωρίς και, ναι, τις πιο πολλές φορές και νικητές. Έχουν τόσο κουράγιο, τόση υπομονή, που κάνουν και όλους τους άλλους γύρω τους να στριφογυρίζουν κάνοντας ο καθένας το χρέος και το καθήκον του, αλλά παίρνοντας δύναμη από τη δική τους και ανατροφοδοτώντας τους από την αρχή. Αντέχουν πολύμηνες νοσηλείες και επώδυνες εξετάσεις και δυσβάσταχτες θεραπείες και μπορούν και χαμογελούν, χαλαρώνουν, αστειεύονται, ζουν…
Ας με συγχωρήσουν οι άλλες κλινικές, αλλά είμαι απόλυτα συνδεδεμένη με την παιδο-ογκολογική κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης, δεδομένου ότι κατά τη διάρκεια της ειδικότητας είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον τρόπο σκέψης και δουλειάς αυτών των ανθρώπων και να τους θαυμάσω για όσα προσφέρουν πέρα από τα τετριμμένα: δεν είναι μόνον εξαιρετικοί επιστήμονες, αλλά και έχουν κάνει το χώρο αυτό του νοσοκομείου προσφιλή και χαρούμενο και τη διαμονή των παιδιών σχεδόν ευχάριστη διοργανώνοντάς τους γιορτές και μεταδίδοντάς τους χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον. Ένας χώρος γεμάτος με ζωγραφιές, ζωηρά χρώματα, δασκάλους για να μη χάνονται μαθήματα και σχολική χρονιά…
Κάπως έτσι και η Ντόρα και η Μαρία γελάνε πια με την καρδιά τους χωρίς σκιές για το μέλλον και τα παιδιά τους είναι υγιέστατα και έχουν αφήσει πίσω για πάντα αυτή την εμπειρία, που τους ήταν γραφτό να ζήσουν και που τους έκανε ακόμα πιο δυνατούς.
Είναι και τα παιδιά με κακοήθη νοσήματα παιδιά με ιδιαίτερες χάρες και, ακόμα κι αν κάποια από αυτά χάνουν τη μάχη, πάντα μένουν στην καρδιά μας γερά και ζωηρά, όπως τα γνωρίσαμε και τα αγαπήσαμε…Είναι αξιοσημείωτο ότι και οι γονείς τους συνεχίζουν να μάχονται και να βοηθούν τους άλλους γονείς με ζήλο και αυταπάρνηση, ώστε να τους ελαφραίνουν το βάρος και να συντελούν στην αποθεραπεία που είναι απαραίτητη στις περιπτώσεις αυτές…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
