Υπάρχουν παιδιά που από την αρχή της ζωής τους έρχονται αντιμέτωπα με ένα αδυσώπητο καθεστώς, αυτό του ιατρικού λάθους. Με ευθύνη του μαιευτήρα – γυναικολόγου και με συνευθύνη, δυστυχώς, των παιδιάτρων – νεογνολόγων έρχονται αντιμέτωπα με μια ποιότητα και ένα επίπεδο ζωής που είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα των άλλων παιδιών. Είναι αυτά που αποκαλείτε σπαστικά ή καθυστερημένα και αποστρέφετε το βλέμμα σας ή τα κοιτάτε με τρόμο και συμπόνια, όταν τα συναντάτε.
Οι μελέτες δείχνουν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών με περιγεννητική ασφυξία περιέρχονται στην κατάσταση αυτή από αίτια άσχετα του ιατρικού λάθους. Ευτυχώς, βέβαια, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες τους τους γιατρούς, όταν φταίνε.
Τελευταία, έτυχε να ασχοληθώ με δύο τέτοια περιστατικά και, πραγματικά, είμαι συγκλονισμένη. Είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία οι μαιευτήρες και στις δυο περιπτώσεις παρέκαμψαν τα λάθη τους και, με την υποστήριξη των παιδιάτρων τα έκρυψαν επιμελώς. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει.
Η υποξαιμική – ισχαιμική εγκεφαλοπάθεια οφείλεται σε υποξία του εμβρύου και μπορεί να καταλήξει σε σοβαρά νευρολογικά προβλήματα. Είναι ουσιώδους σημασίας να διαγνωσθεί και να αντιμετωπιστεί έγκαιρα η εμβρυική ασφυξία. Έτσι, μειώνονται οι συνέπειες ή και εκμηδενίζονται ακόμη.
Τα παιδιά αυτά, όταν δεν αντιμετωπιστούν σωστά, καταλήγουν με σοβαρά κινητικά προβλήματα και με νοητική υστέρηση, κάποιες φορές και με επιληψία. Μέσα στα μάτια τους, όμως, πάντα βλέπω να υπάρχει μια φλόγα ζωής. Πραγματικά, το χαμηλό νοητικό τους επίπεδο μοιάζει απαγορευτικό για επικοινωνία και η ελπίδα ή η αίσθηση επικοινωνίας μοιάζει ουτοπική. Όμως, μέσα βαθιά στα μάτια τους υπάρχει κάτι… Μπορεί να είναι η ιδέα μου, δεν ξέρω…
Τι μπορεί να κάνει ένας απλός παιδίατρος, όπως εγώ, χωρίς τίτλους και κονκάρδες, γι αυτά τα παιδιά; Κι όμως, μπορεί να κάνει πολλά! Πρώτα – πρώτα να βοηθήσει να τιμωρηθούν οι ένοχοι, έστω κι αν είναι συνάδελφοί του, γιατί οι ασυνείδητοι και οι άσχετοι δεν πρέπει να έχουν θέση στο ιατρικό σώμα. Ύστερα, να επιμελείται τη φροντίδα αυτών των παιδιών στο κομμάτι, που του αναλογεί. Ένα χάδι ή και περισσότερα, ένα φιλί, μια αγκαλιά, πολύ χαμόγελο και προσεκτική, σωστή διάγνωση. Αξίζουν κι αυτά τα παιδιά να εξετάζονται και να θεραπεύονται όσο και όλα τα άλλα με την ίδια φροντίδα και αγάπη. Αξίζουν να εμβολιάζονται και να προστατεύονται όπως και όλα τα άλλα.
Για το τέλος φύλαξα να εκφράσω το θαυμασμό, το σεβασμό και την εκτίμησή μου προς τους γονείς αυτών των παιδιών. Που αγωνίζονται αγόγγυστα, καθημερινά να προσφέρουν στα παιδιά τους φροντίδα, στοργή και, Θεέ μου, πόση αγάπη! Είναι οι ωραιότεροι γονείς αυτοί οι γονείς. Παρά τη δυσκολία που τους έτυχε, δεν το βάζουν κάτω, δε λυγίζουν. Τρέχουν σε φυσιοθεραπείες και εργοθεραπείες, σε πισίνες, σε λογοθεραπείες. Κι όταν όλοι οι άλλοι χάνουν την ελπίδα τους, γιατί η εξέλιξη είναι ανύπαρκτη ή ελάχιστη και τόσο μα τόσο αργή, εκείνοι συνεχίζουν με την ίδια όρεξη και δύναμη. Γιατί είναι το παιδί τους, γιατί το αγαπούν και είναι διατεθειμένοι να του προσφέρουν τα πάντα για όσο χρειαστεί, για όσο ζουν.. Γιατί βλέπουν κι εκείνοι τη φλόγα στο βλέμμα και νιώθουν μικρές – μικρές στιγμές επικοινωνίας… Κι έχουν το ψυχικό σθένος και να κάνουν κι άλλο παιδί και να εργάζονται και να είναι καταπληκτικοί άνθρωποι, σίγουρα πολύ καλύτεροί μας. Που απελπιζόμαστε για έναν πυρετό ή εμετό ή διάρροια ή γιατί το παιδί μας αρρώστησε δυο φορές στον ίδιο μήνα…
Ας σκεφτόμαστε το παράδειγμά τους κάθε φορά που τα χάνουμε για ασήμαντη αφορμή κι ας τους βοηθούμε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Όχι από οίκτο, αλλά γιατί το αξίζουν.