Δεν είναι αυτού του μήνα. Πάλιωσε λίγο, αλλά είναι καλό:
Τηλεφωνεί ο πολύ γνωστός και μη εξαιρετέος και πολύ αγαπητός πατέρας και μου αναφέρει το πρόβλημα της κορούλας του: <<Γιατρέ, η μικρή δεν μπορεί, δυσκολεύεται να κάνει τα κακά της…>>. Ρωτάω εγώ: << Έχει καιρό που αντιμετωπίζει το πρόβλημα;>> <<Έχει κάμποσες μέρες τώρα…>>, μου απαντά. Ξαναρωτάω εγώ: <<Βγαίνουν σφιχτά; Τη ζορίζουν πολύ; >>. <<Ναι, ναι,>>, μου λέει, <<ζορίζεται, σφίγγεται, κοκκινίζει…>>. Επειδή το ξέρω καλά το παιδί, απαντώ στον πατέρα τηλεφωνικά: (Δε χρειάζεται να πληρώσει επίσκεψη για κάτι τέτοιο. Είναι ευκολάκι για μένα.) <<Γράψε: σιρόπι Duphalac ένα κουταλάκι του γλυκού τρεις φορές την ημέρα. Εντάξει; Ενημέρωσέ με σε λίγες μέρες…>>. << Εντάξει, γιατρέ, ευχαριστώ πολύ.>> Τελευταία στιγμή, κλάσμα δευτερολέπτου πριν κατεβάσω το ακουστικό, μούρχεται μια φλασιά: Προσοχή! Κόκκινος Συναγερμός! Λίγες μέρες πριν η οικογένεια έχει αποκτήσει το δεύτερο παιδί της, ένα ακόμη κοριτσάκι. Έχει γούστο; Το αίμα μου παγώνει! Εν τούτοις ρωτάω ψύχραιμα: <<Πες μου και κάτι τελευταίο: Για την Εύα δε μιλάμε;>>. << Όχι, γιατρέ,>> μου απαντάει, << για το μωρό μιλάμε!…>>. Τόμπολααα!!! << Ξέχνα όλα όσα είπαμε,>> του φωνάζω, <<για το μωρό, για το μωρό, άκου, λοιπόν για το μωρό…>> Και, αφού τελειώνω τις οδηγίες για το μωρό, προσθέτω: << Παναγία μου, πώς μας φύλαξες και δεν πλακώσαμε το νεογέννητο με το Duphalac νά ‘ρθει να ξαντεριαστεί το έρμο στα καλά καθούμενα…>> Γελάμε τώρα και οι δυο και αποχαιρετιόμαστε.
Από εκείνη τη μέρα έχουν περάσει μήνες, αλλά κάθε φορά που τηλεφωνιόμαστε, λέμε πάντα και οι δυο: <<Για το μωρό, για το μωρό >> ή <<Για την Εύα, για την Εύα >> και γελάμε με νόημα: Ένα αστείο, που λίγο έλειψε να γίνει σοβαρό λόγω της τηλεφωνικής επικοινωνίας. Αν δεν είχα τα μάτια μου δεκατέσσερα, σίγουρα δε θα γελούσαμε καθόλου…
