1) Εμπύρετη ρινοφαρυγγοαμυγδαλίτιδα σε μωράκι 13 μηνών.
Δυστυχώς, είναι η πρώτη της χρονιά στο βρεφονηπιακό και μοιραία, από κει που δεν αρρώστησε καθόλου πιο μικρή, τους λίγους τελευταίους μήνες αρρωσταίνει συνέχεια. Κάποια στιγμή υποψιάστηκα και το pfapa, αλλά μάλλον δεν είναι κάτι τέτοιο. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, το περιβάλλον ανησυχεί, στενοχωριέται και το μυαλό τους τρέχει με ταχείς ρυθμούς προς το χειρότερο: Κάτι έχει το παιδί και δεν το βρίσκουμε, κάτι δεν κάνουμε καλά, μήπως πρέπει να το πάμε στο νοσοκομείο, κλπ.
Σε τέτοια περίπτωση έχω μια αρχή: <<Έτσι και σου μπει μια ιδέα, δε βγαίνει με τίποτα>>. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ιδέες ήταν πολλές. Έτσι, ένα βράδυ που η μικρούλα μου η τρελοκοτσιδού, είχε πάλι πυρετό και μύξες και βήχα και ήδη της είχα χορηγήσει και έπαιρνε αντιβίωση και εισπνοές και αντιισταμινικό και οι γονείς της είχαν τρελαθεί από ανησυχία, με πήραν και με ρώτησαν :<<Μήπως, γιατρέ, να πάμε σε κανένα νοσοκομείο;>>, εγώ, σκεπτόμενη τα περί ιδέας και ενθυμούμενη ότι και σε προηγούμενη νόσηση μου είχε γίνει η ίδια ερώτηση και είχα απαντήσει κατηγορηματικά όχι, αποφάσισα να πω το ναι.
Συνήθως, δε θα φοβηθώ καθόλου και θα το δηλώσω ευθαρσώς: δεν επιθυμώ να στέλνω τα παιδιά που παρακολουθώ, εφόσον κρίνω ότι δε χρειάζεται, στο νοσοκομείο. Ξέρω ότι εκεί θα ταλαιπωρηθούν, δε θα έχουν καμιά περιποίηση και φροντίδα, όπως οι γονείς φαντάζονται και η αντιμετώπισή τους θα είναι είτε υπερβολική είτε ελλιπής, χώρια τον κίνδυνο που ελλοχεύει να πάνε εκεί με μια αρρώστια και να φύγουν με δύο.
Αλλά, οφείλω να σκεφτώ και να σεβαστώ και την ανησυχία των γονέων. Έτσι, άρχισε ο γολγοθάς της καημένης της μικρής Στελίτσας και άρχισαν ατελείωτες αιμοληψίες και αναφορές σε πιθανές διαγνώσεις που ούτε ο Φώσκολος δε θα είχε γράψει σε σενάριο. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε στις εξετάσεις αίματος ότι πρόκειται για μια μικροβιακή φαρυγγοαμυγδαλίτιδα, όπως είχα ήδη διαγνώσει, και της έβαλαν ενδοφλέβια αντιβίωση, που ήδη είχα δώσει και έπαιρνε από το στόμα, όμως της έδιναν και εισπνοές, όπως ήδη είχα δώσει και έκανε στο σπίτι. Από ένα λανθασμένο ζύγισμα θεώρησαν ότι έχασε μισό κιλό και βρήκαν αφορμή και άρχισαν να κάνουν στο παιδί δεκάδες άχρηστες εξετάσεις σωρηδόν και να βομβαρδίζουν τους γονείς με ερωτήσεις και δηλώσεις, κάποιες από τις οποίες στερούνταν κάθε σοβαρότητας και ήταν παντελώς επιστημονικώς αστήρικτες. Έτσι, μετέτρεψαν μια απλή, συνηθισμένη μικροβιακή λοίμωξη του αναπνευστικού σε μείζον θέμα. Ευτυχώς, παρά τις δηλώσεις περί του αντιθέτου, πρυτάνευσε η λογική και το παιδί πήρε εξιτήριο τέσσερις μέρες μετά με οδηγίες να παίρνει αντιβίωση από το στόμα και να επανέλθει άλλες δυο φορές σε τακτικά ραντεβού για συμπληρωματικές εξετάσεις. Συμπληρωματικές εξετάσεις που είναι τελείως εκ του περισού και υπερβολικές και ενώ όλος ο εργαστηριακός έλεγχος: αιματολογικά, ακτινογραφία, υπέρηχοι και ιδιαίτερα και ο ανοσολογικός ήταν εξαιρετικά φυσιολογικός.
Τι να πει κανείς; Η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία!
2) Πάντα με ξετρελαίνει η ανησυχία-τρέλα των γονέων που το μωράκι τους κλαίει και δεν ξέρουν γιατί και σκέφτονται πάντα τα χειρότερα. Αυτό το μήνα είχα δυο-τρία τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα, που το κλάμα και η ανησυχία του μωρού τους έφερε στην πόρτα μου και, ευτυχώς, τα μωράκια ήταν μια χαρούλα και είχαν τα συνηθισμένα μικροπροβλήματα των πρώτων ημερών. Πάντα τέτοια να είναι τα βασανάκια τους, εύκολα και περαστικά!