Τα παιδιά μας είναι οι θησαυροί μας, είναι τα καμάρια μας, είναι οι ουρανοί, οι ήλιοι και τα φεγγάρια μας. Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός αλλάζουν όλα, η φιλοσοφία μας, τα ενδιαφέροντά μας, τα πρέπει και τα θέλω μας είναι δικά τους.
Όμως, πέρα από τους συνηθισμένους γονείς, μέσα στους οποίους βάζω και τον εαυτό μου, πέρα από τα συνηθισμένα παιδιά υπάρχουν και τα ασυνήθιστα ή τα ξεχωριστά για κάποιο λόγο ιδιαίτερο παιδιά.
ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ θα είναι μια οικογένεια άρθρων που θέλω να παραθέσω, αφού μου δίνεται η ευκαιρία από το μικρό μου μετερίζι.
Μια τέτοια κατηγορία είναι τα υιοθετημένα παιδιά και οι θετοί γονείς τους. Γνώρισα στο πέρασμα των χρόνων κάμποσα από αυτά και έχω σχηματίσει την εξής γνώμη και άποψη πάνω στο θέμα αυτό: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο καλό στον κόσμο αυτό από το να υιοθετήσεις ένα παιδί. Η οικογένεια με υιοθετημένο παιδί είναι δυο φορές ευλογημένη οικογένεια. Οι γονείς απολαμβάνουν τη χαρά και την τιμή να μεγαλώνουν ένα παιδί και το παιδάκι, ε, το παιδάκι βρίσκεται κάτω από τη στέγη ενός σπιτιού και κάτω από τις φτερούγες των γονιών που λαχταρούν γι αυτό όσο τίποτα στον κόσμο.
Θα το τα’ί’σουν, θα το κανακέψουν, θα το φροντίσουν, θα το ξενυχτήσουν, θα λαχταρήσουν στην αρρώστια του ή στο εμβόλιό του, θα το αγαπήσουν σαν κάτι ιερό. Ξέρετε την ιστορία με το Σολομώντα και τις δυο μάνες, που διεκδικούσαν η καθεμιά για τον εαυτό της ένα μωρό: ξεχώρισε, λέει, την φυσική του μάνα, γιατί ήταν εκείνη που δε δέχτηκε να κόψουν το μωράκι στη μέση. Αν ήταν υιοθετημένο, είμαι σίγουρη, δε θα ήταν τόσο εύκολη η δουλειά του. Δεν υπάρχει πιο τρυφερή και λυπησιάρα για το παιδί της ψυχή από τη θετή μάνα. Είναι εκείνη που σκύβει το κεφάλι, αν, όταν αποκαλυφθεί στο παιδί της η υιοθεσία του και μοιάζει σα να απολογείται, που δεν το γέννησε, γιατί δεν μπορούσε. Είναι εκείνη που το βοηθάει να βρει τις ρίζες του, όταν μεγαλώσει και δέχεται να κάθεται σαν τιμωρημένη που έκανε ένα τόσο μεγάλο καλό! Είναι εκείνη που δε θα το βλαστημήσει, δε θα το γλωσσοφάει, δε θα το διεκδικήσει, όταν μεγαλώσει, αλλά θα το βοηθήσει με όλη της τη δύναμη και θα του συμπαρασταθεί σε κάθε βήμα, ίσιο ή στραβό. Δε με συμφέρει, αλλά βρίσκω τη μάνα αυτή πιο ηρωίδα από την, ας πούμε κανονική μάνα, που και θα το βρίσει και θα του απλώσει και καμιά ξυλιά και θα του χαλάσει χατίρια και θα το κακοκαρδίσει. Είναι τόσο εύκολο γι αυτή, γιατί είναι δημιούργημά της. Η άλλη, όμως, πάντα σκέφτεται, το κακόμοιρο το παιδάκι μήπως το πληγώσει, μήπως του δώσει λιγότερα από τη μάνα που το γέννησε. Πάντα την κυνηγούν αυτές οι σκέψεις και γι αυτό είναι πιο δύσκολο γι αυτή να πει το όχι, να βάλει όρια, αρκετές φορές το κακομαθαίνει.
Βέβαια, κι εμείς οι άλλες μάνες όχι ότι δεν τα κακομαθαίνουμε. Έχω ένα σλόγκαν πάνω σ αυτό το θέμα, που το είχα δώσει σαν απάντηση σ έναν ηλικιωμένο που μου έκανε παρατήρηση πως τα παιδιά μου τα έχω κακομαθημένα, γιατί έπαιζαν στη διπλανή αυλή και η φασαρία τους τον ενοχλούσε: <<Ναι, του είπα, κύριε, τα έχω κακομαθημένα και μου αρέσει να τα έχω κατ αυτήν την έννοια κακομαθημένα!>>. Τέλος πάντων, πάντα υπάρχουν και τα στραβάδια που δε χωνεύουν ούτε τ άντερά τους!
Ξέρετε, οι κανόνες λένε οι γονείς από πολύ μικρή ηλικία πρέπει να πουν με γλυκό τρόπο, σαν παραμύθι, στο παιδάκι τους πως είναι υιοθετημένο. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να το μάθει από τρίτο πρόσωπο με άσχημο τρόπο και να πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Από την εμπειρία μου, όμως, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν το κάνουμε αυτό. Πρέπει, όμως, με τη βοήθεια και τη συνδρομή ειδικού, το παιδί να μάθει, έστω και αργά, πως είναι υιοθετημένο. Νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό.
Κάτι που είναι αφάνταστα εντυπωσιακό και δεν παύει να με συγκινεί είναι πως, καθώς μεγαλώνουν, τα υιοθετημένα παιδιά τείνουν τόσο πολύ να μοιάσουν σε έναν από τους δυο θετούς γονείς. Αυτό είναι τόσο συχνό και τόσο έντονο που σίγουρα κι εσείς έχετε γελαστεί και έχετε πει σε υιοθετημένο παιδί, που δε γνωρίζετε για την υιοθεσία του, πόσο μοιάζει στη μαμά ή στον μπαμπά του!
Άρα, πού καταλήγουμε; Σε κάτι που λέω πολύ συχνά: Πέρα από το προφανές υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι άυλο και μαγικό σ αυτές τις οικογένειες: η ανιδιοτελής αγάπη ή, αν θέλετε, η αγάπη σκέτο. Η αγάπη ξεπερνά και γονίδια και νόμους της φύσης και κανόνες και μετουσιώνει ό,τι αγγίζει, αρκεί να είναι αληθινή και ανεξάντλητη. Και η αγάπη αυτών των γονιών είναι τέτοια.